خبرگزاری مهر- سرویس فرهنگ: ناآگاهی عمومی و بی تفاوتی مردم حتی در میان مردم آمریکا هم که به لحاظ گسترش رسانه ها در وضعیت مطلوبی قرار دارد باعث شده است که مقامات آمریکایی به راحتی بتوانند جرایم مختلف از جمله قتل عام ها و موارد دیگر را مسکوت بگذارند و از کنار آن به راحتی عبور کنند بدون اینکه حساسیت افکار عمومی برانگیخته شود. این موضوع را دانیل مارش، رئیس دانشگاه بوستون در سال ۱۹۵۰ درباره عملکرد تلویزیون و بی تفاوتی مردم هشدار داد. والتر لیپمن هم در عصر تلویزیون به این موضوع پرداخت و مردم آمریکا را جمعیتی مبهوت توصیف کرد که عملکردشان دارای انفعال است، یعنی جمعیتی که صرفا از قاب این رسانه تماشاگر اتفاقات گوناگون هستند و مشارکتی ندارند.

هنری فورد به عنوان یک چهره شاخص در سیاست و اقتصاد آمریکا در مقطعی به همین بی تفاوتی مردم نسبت به اتفاقات دور برشان می گوید: اگر آمریکایی های عادی [اشاره به توده مردم] قبل از فردا صبح سیستم بانکی و پولی ما را درک کنند، احتمال، بروز انقلاب خواهد بود.

با این مقدمه درباره غفلتی که در میان مردم آمریکا هست می توان گفت حکومت این کشور و البته با یک مقدار تعمیم سایر جوامع غربی همواره در خدمت منافع طبقات ممتاز بوده است و آنها برای بهره مندی از سایر طبقات جامعه استفاده کرده اند. [در این میان رسانه ها هم هیچ کمکی به روشنگری و مطالبه گری مردم نکرده اند.] به تعبیری آمریکایی ها هیچ چیز را نمی دانند بنابراین سیاستمداران حزب افراطی آمریکا (جناح راست) که به حزب جنگ طلب مشهور است می توانند جنگ افروزی هایی علیه بشریت انجام دهند.

در همین رابطه جفرسون یک شهروند تحصیل کرده [آگاه به مسائل] ضرورتی اساسی برای آزادی مردم آمریکا می داند و مدیسون هشدار می دهد بدون اطلاعات عمومی و در اختیار داشتن وسیله ای برای دستیابی به آن قابل پیش بینی است که مجلسی فاجعه بار در آن جامعه تشکیل شود. جک کندی هم همین را به شکل دیگری تعبیر می کند و می گوید جهل یک رای دهنده (در ایالات متحده) امنیت همه را مختل می کند.

قدرتی که در تبلیغات رسانه های آمریکایی وجود دارد با توجه به غفلتی که در این جامعه وجود دارد و باعث شده تا مردم این کشور نسبت به موضوعات مهم و حیاتی که بر حقوق، رفاه و زندگی شان تأثیر بگذارد بی اطلاع باشند در عرصه دیگری باعث شده است که کشورهایی همچون ونزوئلا به عنوان همسایه آمریکا و ایران به عنوان یک کشوری که مورد خصم آمریکا قرار دارد هم تحت تأثر قرار گیرند. فشار حداکثری که جنگ افروزی دونالد ترامپ علیه دو کشور به راه انداخته است خود به معنای یک طغیان است که مردم آمریکا نسبت به آن غافل هستند.

رسانه های جریان اصلی آمریکا از موضوعاتی حمایت می کنند یا تمرکزشان را بر تقبیح اموری قرار می دهند که منطبق با منافع طبقه قدرتمند (و البته ثروتمند) آمریکاست. این رسانه ها برای سرکوب حقوق حیاتی کشورهایی که با آنها به دشمنی می پردازند هم کمر همت بسته اند.

در یکی از مواردی که می شود در همین رابطه مثال زد اعلام همبستگی جهانی با تظاهرات ونزوئلایی ها در چند وقت اخیر است. جمهوری بولیوی هم اقدام به محکوم کردن چنگ رژیم ترامپ کرد و محاصره اقتصادی را عمل نادرستی خواند. میلیون ها نفر از ونزوئلایی ها هم در یک بسیج توده ها طوماری را علیه ترامپ امضا کردند و هشتگ های نه به زیاده خواهی ترامپ داغ شد. وزیر ارتباطات ونزوئلا (خورخه رودریگرز) اعلام کرد مردم این کشور نامه رد نسل کشی و رفتار نژادپرستانه را امضا خواهند کرد.

نتایج این اقدامات به دبیرکل سازمان ملل ارسال می شود در حالی که آمریکا در سیاست بین المللی خود ژست خدمت به منافع عمومی را گرفته است و در این میان صحبت از گزینه های نظامی ترامپ در ونزوئلا در مقابل گزینه های صلح طلبانه روسیه و چین است. اما رسانه های آمریکایی از پوشش خبری تظاهرات گسترده طرفداران جمهوری بولیواری خودداری کردند و بر سیاست های آمریکا در قبال ونزوئلا تأکید کردند.

این سیاست رسانه های غربی در ماجرای آمریکا و ونزوئلا کار را به جایی رساند که ماه مه میلادی گذشته یک نهاد ناظر بر رسانه ها موسوم  (FAIR) گزارش داد رسانه های بین المللی در این قضیه خلاقیت عجیب و غربی بروز داده اند و پوشش بحران این کشور شاید تبدیل به پرسوترین ژانر داستانی جهان بشود.

می توان گفت امروز جنگ تبلیغاتی علیه جمهوری بولیواری طغیان می کند و شرایط دموکراسی این کشور را تحت تأثیر قرار داده است. برخی رسانه ها در همین مدت ونزوئلا را به دروغ «پایتخت کوکائین» جهان لقب دادند.

این دروغ پردازی ها علیه ونزوئلا در حالی صورت می گیرد که یک مقام امنیتی مطلع از شرایط این کشور می گوید طی سال های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ مبارزه با کارتل های مواد مخدر بیشترین پیشرفت را در نیمکره غرب زمین داشته است. وی می افزاید در آن سالها ، مقامات مبارزه با مواد مخدر ونزوئلا تحت رهبری من ، ۱۰۲ رئیس سازمان های جنایی قاچاق مواد مخدر را نه تنها به دادگستری ونزوئلا ، بلکه به عدالت سایر کشورها که در آن تحت تعقیب بودند ، دستگیر کرد.

پشتیبانی ارتش ونزوئلا برای مدیریت سرزمین های بولیواری باعث شده است که طی سالیان گذشته تلاش های رقبای انتخاباتی آمریکا و روسای جمهوری این کشور برای ضربه زدن به این کشورها ناکام بماند. این درحالی است که نیویورک تایمز از زمان تأسیس جمهوری بولیواری از طرح آمریکا برای بازگشت به این کشور حمایت می کند. در همین سناریو آخرین قطعه پازل را می توان سرکوبگر بودن مادورو به عنوان یک ارتشی را برای حفظ قدرت ملاحظه کرد که دروغی بزرگ است.

در همین ناآرامی های ونزوئلا حتی ادعا شد که اکثر مردم این کشور بدون غذای کافی مانده اند. در حالی برنامه کمیته های تأمین و تولید محلی مادورو (CLAPs) مواد غذایی یارانه ای را به حدود شش میلیون خانواده ونزوئلا نیازمند توزیع می کنند، حدود دو سوم جمعیت، تحت حمایت دولت هستند طرحی که نیویورک تایمز آن را نادیده گرفت و برایش ناخوشایند است.

این رسانه به دروغ ادعا کرد نیروهای امنیتی دست کم ۵ بار برای سرنگونی و ترور مادورو اقدام کرده اند و پیشتر اقداماتی برای قتل هوگوچاوز انجام شده است. در زمان اوباما، چاوز از دنیا رفت اما هنوز مادورو زنده است و دستهای کثیف سیا همه جا هست. ترور رهبران خارجی سابقه طولانی دارد و یک واقعیت ناخوشایند است که بارها رخ داده و نادیده گرفته شده است. چاوز و اکنون مادورو با اتهامات دروغین توسط مقامات تندرو آمریکا ، تایمز و سایر رسانه های تأسیس شده بمباران شدند و این در حالی است که جنایات جنگ آمریکا و ضد بشریت را در سراسر جهان نادیده می گیرند. بدون حمایت عمده رسانه ها از خشم امپریالیستی آنها ، سیاست های خصمانه رژیم های آمریکا از دروازه شروع نمی شود. ونزوئلا ، ایران ، چین ، روسیه ، سوریه و سایر کشورها برای استقلال حاکمیت خود از جانب آمریکا مورد هدف قرار می گیرند - بخشی از هدف این کشور برای حاکمیت بر جهان و کنترل منابع آن است. مهمترین توضیح برای عموم مردم آمریکا در رسانه هایشان جایگزین کردن اطلاعات واقعی و دروغگویی و انتشار اخبار جعلی است.